عموم ایرانیان، معتقدند که « این حاکمان، از ما نیستند» و دست‌اندرکاران دستگاه حکومت، گروهی متجاوز و بیگانه از مردم هستند.
مردم ایران باور دارند که کشورشان ایران به دلیل داشتن نفت و منابع گوناگون، کشوریست فوق العاده ثروتمند ؛ اما (حاکمان) با «دزدی ها و سوء مدیریت» به جای خرج ثروت کشور ایران برای رفاه ایرانیان و آبادی کشور، آنرا فقط به جیب خود و فامیلشان می‌ریزند. ایرانیان، با اعتقاد عمیق به اینکه «حاکمان»، حق مردم کشور ایران را دزدیده اند، در جستجوی افرادی هستند که از نوع «این حاکمان» نباشند. ایرانیان در جستجوی قهرمانانی هستند که، این جباران را برکنار، و ثروت و ناموس دزدیده شده را به ایرانیان باز گردانند.
روش، صحبت و ادعا های رهبران رژیم جمهوری اسلامی همیشه طوری بوده که گویا هیچ نقش و پست و منصب و قدرتی ندارند و تازه، همیشه خود منتقد دیگران هم میشوند.
در عین حال که در سرکوبی مردم نهایت قدرت را به کار میبرند اما در مورد اجرای وظایف کشوری، خودشان را بی قدرت و موش مرده جلوه میدهند. (حاکمان) همیشه با قیافه حق به جانب انگار نه انگار که مسولیت کشوری را دارند با رفتارشان اظهار میکنند که مسایل ارتباطی به آنها ندارد.
همیشه میگویند: بی عرضگی ها تقصیر مردم ایران، مخالفان و یا کشور های خارجیست.
علی اکبر هاشمی رفسنجانی، سید محمد خاتمی، محمود احمدی‌نژاد، و گروه دوستان و فامیلشان و در راس آنان سید علی خامنه ای با در اختیار گرفتن همه ی ثروت، و کلید های کشور ایران، هیچگاه مسولیت آنچه در سی سال بر سر مردم آورده اند را به عهده نگرفته اند.
