Fully recognize and respect freedom of the press and expression

پروژه قتل مردم ایران

قهرمانانی که فریاد زدند " نه "

موزیک: “ما آخر خطیم“

مراسم بیستیمن سالگرد کشتار ایرانیان در تابستان ۶۷، به دستور رژیم جمهوری اسلامی لغو شد. عوامل ضد شورش رژیم جمهوری اسلامی فاصله سه راه افسریه تا ورودی قبرستان خاوران و استقرار نرده‌های آهنی در ورودی فرعی قبرستان در بزرگراه امام رضا، مانع از توقف خودروها و پیاده‌ها می‌شد. عوامل ضد رژیم جمهوری اسلامی در مقابل ورودی قبرستان خاوران، به مردم و خانواده‌ها دستور ترک محل را میدادند، و در غیر اینصورت وسیله نقلیه آنها را توقیف، و پلاک آن را کنده و راکبین را بازداشت می‌ کردند. مأمور مستقر در ورودی قبرستان می گفت: «امروز وضعیت ویژه اعلام شده و در صورت توقف و اصرار بر ورود به قبرستان، دستور داریم با خشونت تمام همه را بازداشت کنیم.

 

یادشان زمزمه نیمه شب مستان باد /تا نگویند که از یاد فراموشانند!  20سال از فاجعه ملی "کشتار همگانی زندانیان سیاسی" سپری شد!! رژیم ضد مردمی اسلامی 20 سال پیش با قتل فاجعه آمیز هزاران تن از بهترین فرزندان خلق، داغی بر دلهای آرزومند هزاران خانواده که مشتاقانه انتظار دیدار و آزادی فرزندان خود را می کشیدند، گذاشت؛ داغی که هنوز بعد از گذشت 20 سال همچنان تازه است! رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی در عین حال داغ ننگی ابدی بر حیات منحوس خود گذاشته است که ، تا بشریت زنده هست، چنین جنایاتی را فراموش نخواهد کرد! 20 سال پیش، رژیم جنایتکار اسلامی، بعد از پایان جنگی فرسایشی و بی معنا با عراق که ثمره آن ویرانی شهرها و روستاها، کشته ومعلول شدن صدها هزار تن از جوانان کشور و خرابی اسفناک اقصاد مملکت بود، بخاطر اینکه موجودیت منحوس خود را در خطر نابودی می دید دست به این جنایت زد. رژیم همچنین برای مقابله با شورش های احتمالی مردم بجان آمده از جنگ و از وعده های پوشالی رژیم و همچنین بخاطر انتقام سبعانه از نیروهای روشنفکر و رزمنده ای که در عین اسارت در چنگال خونین رژیم، در مقابل آن ایستاده بودند، با داغ و درفش و با دادگاه های چند دقیقه ای بسراغ زندانیان سیاسی، این بهترین و شریف ترین فرزندان کشور رفت تا یا آنچه را که آنها بعنوان آرمانهای انسانی از آن دفاع می کردند، زیر پا گذاشته و توبه کنند و یا به وحشیانه ترین شکل نابود گردند!! آنها به ستم ،دروغ و مردم فریبی رژیم اسلامی "نه" گفتند و شرافتمندانه از آرمانهای دموکراتیک و بشردوستانه خود دفاع کردند و نفرین ابدی را نصیب رژیم جنایتکار اسلامی کردند! در 20 مین سالگرد این فاجعه ملی، در مقابل عظمت و سرفرازی این فرزندان دلیر مردم میهنمان، سر تعظیم فرود آورده و یاد و خاطره آنها را گرامی می داریم! به یقین یایداری و از خودگذشتگی این دلیران الهامبخش مبارزه مردم خلقهای ایران در راه هدفهای ملی ـ دموکراتیک و بشر دوستانه خود خواهد بود!

عمو سیروس:::داستان کوتاهی به یاد اعدام های اول انقلاب عمو سیروس همکلاسی دایی ها بود ولی درسش که تموم شده بود با یکی از همکلاسی هاش عروسی کرده بود و رفته بود شمال یک باغچه خریده بود تو یک مدرسه درس می داد ،سبزی می کاشت و مرغ و خروس و بوقلمون نگه می داشت. بابا می گفت چه آدم لطیفی. دایی جون بزرگه می گفت عجب خری. دایی جون کوچیکه هیچی نمی گفت. دایی ها آدم های سیاسی مهمی بودن. من عاشق عمو سیروس بودم. تابستونا عمو سیروس ما رو دعوت می کرد شمال/// مامان عمو سیروس یه ماهیایی می پخت که ترش بودن و کله شون به تنشون چسبیده بود و آدم رو می ترسوندن. بعد هی به عمو سیروس نگاه می کرد می گفت قوربان پسر زندگیمه والا عاشق کباب ماهیه. ما راه می رفتیم به جوجه ها می گفتیم قوربان پسر قوربان دختر غش غش می خندیدیم. عمو سیروس یک پسر چهار ساله داشت. اسمش کاوه بود. من وقتی داشتم یواشکی جیش کردنشو نگاه می کردم فهمیدم که اِ ایستاده هم می شه جیش کرد. ولی هر چی تمرین کردم نشد که نشد. کلی طول کشید تا فهمیدم یک کارایی هست که فقط پسرها می تونن بکنن مثلا ایستاده جیش کردن. کلی از اون روزا گذشت.. دایی ها هنوز با آدم های مهم رو قایم می کردن یا خودشون قایم می شدن یکی از دایی ها داشت می رفت خارج. ما مثلا نمی دونستیم. چون بچه بودیم دهنمون لق بود. عمو سیروس رو گاه گاه می دیدیم. عمو سیروس و بابا تخته بازی می کردن و برای هم خط و نشون می کشیدن و هر کی می باخت مجبور بود ظرف ها رو بشوره. آخرش هم همیشه با هم ظرف ها رو می شستن. عمو سیروس و بابا همیشه می خندیدن.. کلی از اون روزا گذشت .......

گفت و گو با ناصر زرافشان در رابطه با ممانعت از برگزاری سالگرد اعدام‌های ۶۷ :راهی جز برخورد با بازماندگان ندارند روز جمعه، در تهران به مناسبت بیستمین سالگرد اعدام‌های جمعی سال ۶۷ بازماندگان قربانیان این رویداد، به رسم سال‌های قبل تلاش کردند تا علی‌رغم محدودیت‌ها و فشارهای نیروهای امنیتی در محل گورستان خاوران که اعدام شدگان در گروه‌های جمعی دفن شده‌اند، حاضر شوند و مراسمی را برپا دارند. اما همان‌گونه که از روز جمعه تا کنون در صدر خبرهای ایران آمده است نیروهای امنیتی با مسدود کردن اطراف این گورستان از حضور بازماندگان در گورستان خاوران جلوگیری کردند. برخی خبرها حاکی از آن است که افرادی مورد ضرب و شتم نیروهای امنیتی قرار گرفتند و تعدادی نیز بازداشت شده‌اند. ناصر زرافشان، حقوقدان و وکیل برخی از خانواده‌های قربانیان اعدام‌های سال ۶۷ روز جمعه در محل حضور داشته و از نزدیک شاهد برخورد نیروهای امنیتی با خانواده‌های این قربانیان بوده است. در این مورد با آقای زرافشان گفت و گو کردم.

ياد آن تابستان، محمدرضا نيکفر "ياد اعدام‌شدگان تابستان ۶۷ را گرامی بداريم!" هر سال در اواخر تابستان با اين فراخوان مواجه می‌شويم. منظور چيست؟ چرا ياد کسانی را گرامی می‌داريم؟ بُعد سياسی و اجتماعی گراميداشت‌ها چيست؟ يادآوری چه سازوکاری دارد؟ بر آن چه منطقی حاکم است؟ من مايلم در اينجا اندکی به اين مسئله بپردازم

ديگر چيزى براى از دست دادن نداريم به بهانه بيستمين سال كشتار زندانيان كمونيست و انقلابى در ايران

اعدام های ۱۳۶۷ و مبارزه با بيست سال فراموشی کشتار زندانيان سياسی در سال ۱۳۶۷ از آن روی «اعدام دسته جمعی» خوانده می شود که در مدت زمان اندکی بين مرداد ماه و آبان ماه آن سال، بيش از پنج هزار تن از زندانيان در زندان های اوين و گوهردشت در تهران و زندان های مشهد، شيراز، اهواز و برخی ديگر از شهرهای ايران به دار آويخته شدند. در آن چند ماهی که اعدام ها جريان داشت به زندانيان و خانواده ها اجازه ملاقات داده نمی شد و زندانبانان نيز اجازه بيرون رفتن از زندان را نداشتند و تماس زندان با دنيای بيرون به کلی قطع شده بود.

لبخند خاوران ناگهان او نبود.... قبلش را خوب یادم است.حسابی خوشگلم می کردند.گل سر های ابی را یادم است دو طرف سرم. برایش چه میبردم؟ این را یادم نیست. یادم هست، که با چندین بچه دیگر که خیلی هاشان گل سر داشتند؛توی یک اتاق وسایل را( که گشته بودند) پسمان میدادند.روی سکو مینشستم.ان ور سکو می امد. تی تاپ و ادامس های دارچینی را که داد هنوز یادم است.هربار تی تاپ می خورم یاد لبخندش می افتم. چشمهاش هم می خندید.ان وقت ها نمی دانستم کف پاهاش این قدر که کابل خورده گوشت اورده.کوچک بودم اخر. کوچکتر از انکه بفهمم چرا او از ان ور سکو می اید و ما از این ور. خیلی کوچک بودم یک بار که روی سکو نشسته بودم،و قول دوچرخه کورسی را بهم داد.اما هیچ وقت نیامد این ور سکو،و ان ور هم که دوچرخه نبود…بزرگتر بودم حالا. شاید دو سال گذشته بود از اینکه دیگر نمی دیدمش.حتی از ان ور سکو.اما هنوز،چهره اش را با ان چشم های خندان از بر بودم. با کی سوار تاکسی شدم؟…یادم نیست. اما یادم است چهره راننده اش را. چه قدر شبیه او بود… خودش بود یعنی؟ ان وقت ها نمی دانستم خاوران کجاست.گل سر نداشتم،چون دیگر نمی رفتم دیدنش. بعد از ان شبی که فقط شمع روشن بود و شعر خواندند،انگار دیگر کسی یادش نبود که باید برویم ان جا که سکو داشت. حتمآ خودش بود.شاید رفته بوده از ان شب یک جایی که سکو نداشته.شاید من را یادش رفته.شاید…نه.نباید نگاهش کنم.نباید هیچکس بفهمد که او از یک جای سکو دار امده. از ان جا که هدیه هامان را می گشتند. همان جا که قول دوچرخه داد… بزرگ شدم.گل سر نمی زدم، اما از تمام گل سر های ابی یاد او می افتادم. دیگر می دانستم خاوران کجاست. دست ها را دیده بودم، بیرون زده از خاک. می دانستم که هیچ کدام دست او نیست. می دیدمش هنوز،جایی بدون سکو.در دستش یک کیسه فریزر که تویش تی تاپ بود و ادامس دارچینی. و چشمهاش… می خندید. 

سازمان عفو بين الملل روز اول سپتامبر را (۱۰ شهريور) بعنوان روز يادمان قتل عام زندانيان سياسی سال ۶۷ ايران شناخت کل خبر:به همت گروه مهر ايران که در سال ۱۹۹۶ در لس آنجلس پايه گذاری شد، سازمان عفو بين الملل روز اول سپتامبر را بعنوان روز يادمان قتل عام زندانيان سياسی سال ۶۷ ايران شناخت. گروه مهر ايران از دوستداران آزادی در سراسر جهان خواست از حمايت جمهوری اسلامی بمنظور حفظ منافع خود دست بردارند. همايون مبصری، عضو هيات مديره و از پايه گذاران گروه مهر ايران در مصاحبه با راديو فردا می گويد: به پيشنهاد بنياد مهر اول سپتامبر بعنوان يادمان قتل عام زندانيان سياسی شناسايی شد و به پيشنهاد سازمان عفو بين الملل به سازمان ملل ارائه شده که سازمان ملل در تقويم خودش اين روز را بعنوان روز يادمان قتل عام زندانيان سياسی نامگذاری بکند. ضمنا امروز صبح در دادگاه فدرال امريکا طرح دعوايی را بر عليه دولت جهموری اسلامی مطرح کرديم و از آقای رفسنجانی و فلاحيان به اسم نام برديم در اين اقامه دعوا که اميدوارم به نتيجه برسيم.

گفت و گو با مهدی اصلانی :حکایت تحویل کیف‌ها در کشتار ۶۷ در تابستان ۶۷، یعنی بیست سال پیش، واقعه‌ی هولناکی در زندان‌های ایران به وقوع پیوست. هزاران زندانی سیاسی را در پشت درهای بسته اعدام کردند. مسوولین حکومتی در‌باره‌ی آن سکوت کرده‌اند و مسوولیت آن را به عهده نگرفته‌اند. اما زندانیانی که از آن فاجعه جان به در برده‌اند، شاهدانی هستند که می‌دانند در آن تابستان در زندان‌ها چه گذشت. گرچه سخن گفتن از آن تجربه‌ی دردناک ساده نیست، اما کم نیستند کسانی که سخن گفتن را بر سکوت ترجیح داده‌اند. مهدی اصلانی یکی از آن‌ها است. او که به مناسبت‌های مختلف در‌باره فاجعه ۶۷ نوشته و حرف زده است، همکار مجله «آرش» است. دو سال پیش کتابی به نام «جنگل شوکران»، با همکاری مسعود نقره‌کار منتشر کرد، که مستنداتی در‌باره زندان و اعدام‌ها است. در حال حاضر، مهدی اصلانی مشغول نوشتن خاطراتش است. ما منتظر هستیم که این کتاب منتشر شود.

وسوسه اين بود-فصل اول /نسرين پرواز/به ياد قربانيان قتل عام هاي دهه شصت

کمپین دادخواهی برای رسیدگی به کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷  

من او را می شناسم... / گزارشی از بیستمین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی هر جا توقف می‌کردیم باز پلیس‌ها سر می‌رسیدند و با فحاشی و خشونت ما را راهی می‌کردند. گل‌های سرخ و صورتی که قرار بود بر قبر عزیزانمان بنشیند در تمامی مسیر خاوران تا فاصله‌ها فرش خیابان شد. امسال سال عزیزانمان را توی ماشین‌هایمان با در و پنجره شکسته و درحال حرکت در بزرگراه خاوران برگزار کردیم. عده‌ای که عزیزی به خاک خفته در بهشت زهرا داشتند آن‌جا رفتند. تا پلیس‌ها برسند توانستیم سر قبر دانشیان و گل‌سرخی سرودی بخوانیم و خستگی در کنیم ... 

ممانعت از حضور بازماندگان قتل عام شدگان ۶۷ در خاوران صبح روز جاری طبق سنت هر ساله ، خانواده های زندانيان سياسی قتل عام شده تابستان ۱۳۶۷ جهت گراميداشت و برگزاری مراسم يادبود عزيزان خود عازم گورستان خاوران در جنوب شرقی تهران گرديدند.دستگاه امنيتی از روزهای گذشته با تهديد تعدادی از خانواده هايی که سابقه شرکت در اين بزرگداشت را داشته اند قصد خود را جلوگيری از برگزاری اين مراسم اعلام نمود ، ساعاتی پيش که خانواده ها و افرادی که قصد شرکت در اين مراسم را داشتند عازم منطقه مذکور گرديدند با حجم زيادی از نيروهای انتظامی و لباس شخصی روبرو شدند.

دیداری از خاوران ...ولی با حسرت.../صبح امروز جمعه در خاوران از دیروز تدارک رفتن داشتم، دلم پر می کشید برای مزار شهدای خاوران ، ساعت شش صبح حرکت کردیم ، دو نفر بودیم نمی دونم چطور امکان داره !!خودمم باور نمی کنم ..ساعت 9.30 دقیقه خاوران بودم از چند کیلومتری اتومبیلهای نیروی انتظامی کنار جاده منتظر بودند و اوضاع را تحت نظر داشتند . لباس شخصی چندین برابر از فرم پوشهای نظامی بودند که با بیسم مرتب گزارشات را بهم می دادند . سعی کردیم توجه نکنیم، از کلیسا رد شدیم دم در کلیسا هم سه اتومبیل که یکی ون بود با ده نفر مامور بودند ، انگاری در کلیسا رو هم بستند که مبادا کسی از دیوار مشترک بین کلیسا و مزار شهدای خاوران به گلزار قربانیان راهی بیابد . از تاکسی پیاده شدیم ، بروی خودمان نیاوردیم که مامورها با دست به ما اشاره می کنند . وقتی به آن سمت خیابان رسیدیم ، مامورها از لباس شخصی و فرم پوشها ما را محاصره کردند ..هر کدام چیزی می گفتند ..یکی می گفت برو نایست .. یکی دیگه داد می زد بایست .. اون یکی مدارک شناسایی می خواست ..بیشتر از پنج دوربین بود که ازما فیلم می گرفتند، طوری به صورت ما نزدیک می کردند که بترسیم ..چقدر هم مدلهای مختلف بود ، شاید هر دوربین برای ارگانی خاص بود !!....داد و فریاد می کردند و تمام سعی شان این بود که ما وحشت کنیم و بی مقاومتی برگردیم .. همراهم جلوتر از من گیر اونا افتاده بود اصلن راهی برای رسیدن به مزار نبود بیشتر از بیست اتومبیل نیروی انتظامی به همراه چند ون و یک اتوبوس نیروی انتظامی که دست کم اطرافش یکصد مامور بودند ، فقط جلوی خیابان اصلی منتهی به گلزار شهدای خاوران جمع شده بودند ...............

ممانعت از برگزاری بیستمین سالگرد اعدام‌های ۶۷ مراسم بیستیمن سالگرد اعدام زندانیان سیاسی تابستان ۶۷، تحت تدابیر شدید امنیتی لغو شد.عوامل ضد شورش نیروی انتظامی با پوشش گسترده حد فاصل سه راه افسریه تا ورودی قبرستان خاوران و استقرار نرده‌های آهنی در ورودی فرعی قبرستان در بزرگراه امام رضا، مانع از توقف خودروها و پیاده‌ها می‌شد.گروه‌های مستقر در ورودی قبرستان خاوران، از خانواده‌ها می‌خواستند محل را ترک کنند، در غیر اینصورت خودرو ایشان توقیف، پلاک آن اخذ و راکبین بازداشت می‌شوند. یک مأمور مستقر در ورودی قبرستان به خبرنگار زمانه گفت: «امروز وضعیت ویژه اعلام شده و در صورت توقف و اصرار بر ورود به قبرستان، دستور داریم با خشونت تمام شما را بازداشت کنیم.»

ضرب و شتم گردآمدگان در گورستان خاوران صبح روز جمعه، ۸ شهریور، خانواده‌ها و دوستان اعدام‌شدگان سال ۱۳۶۷ برای گرامی‌داشت یاد عزیزانشان به گورستان خاوران رفتند، اما با ممانعت نیروهای انتظامی و نیز ضرب و شتم توسط لباس شخصی‌ها روبرو شدند.به گفته‌ی شاهدان عینی، حتی بازار گلی که در نزدیکی گورستان خاوران قرار دارد و همه ساله خانواده‌ها از آنجا برای مزار عزیزانشان گل تهیه می‌کنند نیز پر از نیروهای انتظامی بود. ساعت هشت صبح روز جمعه، هشتم شهریورماه به رسم بیست سال گذشته، جمعی از خانواده‌ها و دوستان اعدام‌شدگان سال ۱۳۶۷ به منظور گرامی‌داشت یاد فرزندان، همسران، و یارانشان راهی گورستان خاوران در جنوب شرقی تهران شدند. آن‌ها به رسم تمامی این سال‌ها ابتدا در گلستان رضا توقف کردند تا برای مزار عزیزانشان دسته‌گلی تهیه کنند، اما تمامی محوطه بازار گل پر از نیروهای انتظامی بود.

فعالان حقوق بشر:ممانعت از حضور بازماندگان قتل عام شدگان 67 در خاوران /صبح امروز در خاوران صبح روز جاري طبق سنت هر ساله ، خانواده هاي زندانيان سياسي قتل عام شده تابستان 1367 جهت گراميداشت و برگزاري مراسم يادبود عزيزان خود عازم گورستان خاوران در جنوب شرقي تهران گرديدند. دستگاه امنيتي از روزهاي گذشته با تهديد تعدادي از خانواده هايي که سابقه شرکت در اين بزرگداشت را داشته اند قصد خود را جلوگيري از برگزاري اين مراسم اعلام نمود ، ساعاتي پيش که خانواده ها و افرادي که قصد شرکت در اين مراسم را داشتند عازم منطقه مذکور گرديدند با حجم زيادي از نيروهاي انتظامي و لباس شخصي روبرو شدند. نيروهاي موتورسوار از قرارگاه حزب الله در حدفاصله يک کيلومتري گورستان خاوران به منطقه مذکور اعزام و همچنين نيروهاي انتظامي با حضور در منطقه خاورشهر ، حدفاصل 500 متري گورستان خاوران در مسير اصلي اتوبان به فاصله هاي اندکي از هم اتومبيلهاي پليس با تعدادي سرنشين را مستقر نموده بودند و اصلي ترين راه ورود به گورستان در ابتداي خيابان "لبه زنک" را مسدود و ازهرگونه تردد فرد و حرکت به سوي گورستان جلوگيري مينمودند. گزارش گرديده است در پي حضور نيروهاي امنيتي و انتظامي در منطقه مذکور تعدادي از افرادي که قصد شرکت در مراسم را داشته اند بازداشت گرديده اند ، هويت افراد مذکور مشخص نمي باشد. اين در حالي است که همچنان آقايان "محمد علي منصوري ، علي صارمي ، محسن نادري و ميثاق يزدان نژاد" به اتهام شرکت در بزرگداشت در سال گذشته دستگير گرديده بودند پس از گذشت يکسال بلاتکليف و همچنان در زندان به سر ميبرند. شايان ذکر است سازمان عفو بين الملل در طي روزهاي اخير با اقدام به صدور اطلاعيه اي نگراني خود را از برخورد دستگاه امنيتي با خانواده ها و شرکت کنندگان در مراسم خاوران اعلام داشته بود.

خاوران در محاصره ی سرکوبگران صبح زود عازم خاوران شدیم. به محض ورود به جاده ی خراسان (خاوران) متوجه استقرار گُله به گُله ی نیروها و ماشین های پلیس شدیم. جلوتر گاردهای ضد شورش نیز در میان شان نمایان شد و باز هم نزدیک تر ، لباس شخصی ها هم ظاهر گشتند. به میدان گل که رسیدیم، برای خرید گُل پیاده شدیم. در آنجا عده ی زیادی که بعضاً چهره های آشنایی داشتند، مشغول خرید بودند. از فروشندگان پرسیدیم که چقدر فروش داشته اند و جواب دادند: "خیلی زیاد. حتی یکدسته صد، صد و پنجاه نفری هم آمدند و گُل خریدند". از پاسخ آنان مطمئن شدیم که مراسم برقرار است و با شادی و بدون اعتنا به به نیروهای امنیتی و گارد شورش و لباس شخصی هایی که هر چه جلوتر می رفتیم بیشتر و متراکم تر می شدند، عازم گلزار گشتیم. اما هنگامیکه از سمت راست بزرگراه از جلوی جاده ورودی گلزار گذشتیم، شادی مان به یأس تبدیل شد. شاید یکصد نفر لباس شخصی و لباس نظامی و گارد ضد شورشی جاده خاکی ورودی به خیابان گلزار را با مخروطی ها و نرده بسته بودند. چشم های ایشان، که اینک در هر قدم ایستاده بودند، تا توی ماشین ها را نیز به دنبال بهانه ای برای دستور به توقف و آزار کسانی که قصد شرکت در مراسم را داشتند، می کاوید. می دانستیم که اگر حرکتی بکنیم و موبایل هایمان را برای عکس برداری بالا بیاوریم، متوقف مان خواهند کرد و اگر خودمان را بازداشت نمی کردند، حتماً تلفن های مان را می گرفتند. دور که زدیم، تا به نزدیکیِ جاده یِ خاکی ورودیِ گلزار، موتور سواری به دنبالمان افتاد. سربازان وظیفه مستقر در آنجا، پنهانی از چشم افسران به ما اشاره می کردند که به راهمان ادامه دهیم و توقف نکنیم. به جاده که رسیدیم، دیدیم که بر خلاف دوران های گذشته که از ورود ماشین ها جلوگیری می کردند، راهی بود که پیاده می توانستیم تا درب ورودی گلزار بالا برویم، این بار کاملاً مسدود بود و پیادگان را نیز وادار به بازگشت می کردند. در چنین مواقعی، یکی دو راه فرعی و خاکی بود که می توانستیم پنهان از چشم نیروهای انتظامی و لباس شخصی ها خود را به نزدیک مزار برسانیم، اما این بار، در آنجا نیز گروه های گشتی را مستقر کرده بودند تا هیچکس نتواند خط محاصره ی گلزار شهدا را بشکند. در دل به دختر عمویم آفرین گفتم که جنازه ی خاک شده اش نیز چنین هراسی را به دل سرکوبگران انداخته است. وقتیکه به آخرین راهی که امید بسته بودیم رس...

دیداری از خاوران ...ولی با حسرت ؛ گزارش یکی از اعضای خانواده قربانیان دهه 60 ! از دیروز تدارک رفتن داشتم، دلم پر می کشید برای مزار شهدای خاوران ، ساعت شش صبح حرکت کردیم ، دو نفر بودیم نمی دونم چطور امکان داره !!خودمم باور نمی کنم ..ساعت 9.30 دقیقه خاوران بودم از چند کیلومتری اتومبیلهای نیروی انتظامی کنار جاده منتظر بودند و اوضاع را تحت نظر داشتند . لباس شخصی چندین برابر از فرم پوشهای نظامی بودند که با بیسم مرتب گزارشات را بهم می دادند 

الهه ‌هيكز :عاملين ‌كشتارهاي ‌سال 67 در دادگاه ‌لاهه ‌محاكمه ‌خواهند شد  لازم به توضیح است که خانم هیکز اعلام نمودند مدارکی در دست است که با استفاده از آنها در دادگاه رسیدگی به جنایات حقوق بشر لاهه علیه عاملین کشتارهای سال ۶۷ ایران اقامه دعوا خواهد شد

بررسی علل کشتار گستردۀ زندانیان سیاسی تابستان ۶۷ این روزها مصادف است با بیستمین سالگرد کشتارهای وسیع زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷. برگزاری یادواره هایی برای زنده نگهداشتن این واقعه، نه تنها از سوی خانوادهای قربانیان انجام می گیرد، بکله تمامی کسانی که مایلند این فاجعۀ تاریخی دیگر تکرار نشود نیز خود را موظف می دانند تا در این مراسم حضور یابند. این فاجعه در شرایطی بوقوع پیوست که یک رژیم مستقر با حضور نهادهای مقننه، اجرایی و قضایی، ناگهان گروهی از زندانیان سیاسی را که به اتکای قوانین قضایی کشور مجرم شناخته شده بودند و سالهای مجازات خود را در زندان بسر می بردند، با یک فرمان جدیدو از بالای سر همۀ نهادهای قضایی و اجرایی، از سلولها بیرون می کشد و بوسیلۀ یک هیأت سه نفره، آنان را بدست جوخه های اعدام می سپرد. رضا علیجانی، فعال ملی-مذهبی، فرهاد فرجاد، فعال سیاسی در خارج از کشور و ابراهیم نبوی، روزنامه نگار در میزگردی واقعۀ کشتارهای تابستان ۶۷ را بررسی می کنند

هیئت کشتار زندانیان سیاسی۶۷ در روایت گروه‌ها و فعالان سیاسی!  هیئت اصلی اعدام در تهران به حکم خمینی تشکیل شده بود و نفرهای اصلی و تصمیم‌گیرنده‌ی آن در زندان‌های اوین و گوهردشت مشترک بودند. اعضای هیئت اعدام در گوهردشت ، تشکیل یافته از این افراد بود: ۱- حسینعلی نیری۲- مرتضی اشراقی ۳- مصطفی پورمحمدی یا نماینده‌ی وزارت اطلاعات ۴- ابراهیم رئیسی ۵- اسماعیل شوشتری ۶- محمد مقیسه‌ای (ناصریان ) ۷- داوود لشکری ۸- حمید نوری (عباسی) گاه در این هیئت علی مبشری جای حسینعلی نیری را در سمت قاضی شرع می‌گرفت. گفته می‌شد رامندی یکی از حکام شرع اوین نیز در بعضی از دادگاه شرکت کرده بود. دو نفر آخر بیش‌تر حکم شاکی و شاهد را داشتند و کارشان تلاش برای گرفتن حکم اعدام زندانی از اعضای این هیئت بود. کسانی که حق رأی داشتند و مستقیماً درباره‌ی اعدام و یا برخورد بیش‌تر با زندانی نظر می‌دادند، بنا به حکم خمینی عبارت بودند از: نیری، اشراقی و نماینده‌ی وزارت اطلاعات. در دادگاه متهمان کرج، نادری و فاتح به عنوان دادستان و مسئول اطلاعات کرج، به اعضای هیئت افزوده می‌شدند و به کمک نیری قاضی شرع می‌شتافتند و در بقیه‌ی مواقع آتش بیار معرکه بودند. حمید نوری (عباسی) در سمت دادیار زندان به کمک ناصریان می‌شتافت.

اطلاعيه مجموعه فعالان حقوق بشر : فرزاد کمانگر در خطر است پس از اوج گرفتن اعتراضات اجتماعی در داخل و خارج کشور به حکم اعدام برای معلم و فعال حقوق بشر فرهيخته ، فرزاد کمانگر . وزارت اطلاعات در روندی غيرقانونی ، فرزاد کمانگر را بدون داشتن حکم قضائی يا وجود اتهامی جديد به همراه علی حيدريان و فرهاد وکيلی از زندان رجايی شهر کرج به بند امنيتی ۲۰۹ زندان اوين منتقل نمود.هر چند فرهاد وکيلی به زندان عمومی بازگردانده شد اما فرزاد کمانگر و علی حيدريان کماکان در سلولهای بند ۲۰۹ به سر می برند. پس از اعدام يعقوب مهرنهاد به مثابه هشداری برای جامعه در قبال رويه ای که سيستم امنيتی در شرايط کنونی در پيش گرفته است نگرانی ها از وضعيت فرزاد کمانگر افزايش يافته است. فرزاد کمانگر بدون حکم قضايی در سلول انفرادی نگهداری ميشود ، وی امکان تماس و ملاقات ندارد ، تنها خانواده وی در هفته گذشته تحت تدابير امنيتی امکان ملاقات با وی را يافتند . هر چند خانواده کمانگر وضعيت جسمی و روحی اين معلم و مدافع حقوق بشر را مطلوب عنوان نمودند اما رويه ای که حاکميت در قبال فعالان مدنی و بالاخص در مناطق کردنشين در پيش گرفته باعث نگرانی روزافزون از وضعيت فرزاد کمانگر گرديده است. گفته های متناقض سخنگوی قوه قضائيه که مدتی پيش کمانگر را بمب گذار و در گفته های اخير متهم به عضويت در گروهی خارجی عنوان نموده است و همچنين تاکيد بر قطعی بودن حکم اعدام نامبرده و شرايط به شدت امنيتی نگهداری وی ، همينطور قطع تماسهای نامبرده با دنيای بيرون که موجب بی خبری از وی گشته است موجب نگرانی و اعتراض ما است . "مجموعه فعالان حقوق بشر در ايران" ضمن اعتراض شديد به برخورد غيرقانونی با اين فعال حقوق بشر ، نگرانی عميق خود از را وضعيت فرزاد کمانگر و شرايطی که دستگاه امنيتی در قبال نامبرده در پيش گرفته است اعلام مينمايد، وزارت اطلاعات بايد به نگهداری علی حيدريان و فرزاد کمانگر در سلول انفرادی و بند ۲۰۹ مطابق قانون پايان دهد و اجازه دهد که اين افراد از حق انسانی و قانونی خود برای تماس با خانواده و دنيای بيرون بهره مند گردند. همچنين اين مجموعه خواستار توجه سازمانهای حقوق بشری و فعالان حقوق بشر نسبت وضعيت به شدت نگران کننده فرزاد کمانگر می باشد.

آخرین روزهای پیش از قتل عام ۱۳۶۷ :pdf (فارسی) "آخرین روزهای پیش از قتل عام" فصل ششم از جلد سوم خاطرات زندان ایرج مصداقی است. این خاطرات تحت عنوان نه "زیستن نه مرگ" در استکهلم به چاپ رسیده است. عنوان جلد سوم "تمشک های نا آرام" است. این مجموعه یکی از کامل ترین نمونه های ادبیات زندان در دوران جمهوری اسلامی است. ایرج مصداقی از سال ۱۳۶۰ تا ۱۳۷۰ در زندان های جمهوری اسلامی در بند بوده است. متن حاضر مشاهدات نویسنده از کشتار جمعی زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ را در برمي‌گيرد. نویسنده: ایرج مصداقی/ تاریخ انتشار: ۱۳۸۲ — ۱۳۸۳/ نوع متن: فصل کتاب/

اولین كلنگ گلزار خاوران + سه عکس  بعد از كشتار زندانیان سیاسی در سال 67 من در ترمینال میدان آ‌زادی‌ بودم و عازم كرمانشاه‌. خواهرم مریض بود و من به‌ شدت ناراحت چون پیغام داده‌ بود كه‌ حتماً برگردم ‌و ببینمش. تمام فكر و ذكرم این بود كه‌ آ‌یا خواهرم زنده‌ می‌ماند یا نه‌؟ چرا كه‌ وقتی‌ به‌ خانه‌ آ‌نها زنگ زدم كسی گوشی را برنداشت. یك روز تمام سعی‌ كردم ولی‌ نتوانستم تماس بگیرم. نگران و پریشان بودم. از بچگی‌ با خواهرم بزرگ شده‌ بودم و از تمام عزیزانم بیشتر دوستش داشتم. او از من سه‌ سال بزرگتر است اما انگار دو قولو هستیم به‌ هم خیلی‌ وابسته‌ بودیم. اتوبوس ساعت 9 حركت می‌كرد و من از 5 بعدازظهر در ترمینال بودم، همه‌ تعاونیها را گشتم، هیچ اتوبوسی قبل از 9 حركت نمی‌كرد. حوالی‌ ساعت 9 مردی‌ را دیدم با لباس كردی‌ كه‌ از موهای‌ بسیار بلندی‌ كه‌ داشت فهمیدم از دراویش قادری‌ باید باشد.

ترور و کشتار دهه شصت ایران / نگاهی واقع بینانه به حقایق دهه شصت این مطالب فقط نظرات شخصی من است. کشتارهای دهه شصت.... پست قبلی من که گزارشی از دیدار نا کام من از خاوران ، مزار قربانیان دهه شصت بود . بیش از 1200 نفر این پست را خواندند و تنی چند در نظرات خصوصی و ایمیل برایم مصالبی از همدردی نوشتند که از همگی شان سپاسگذارم . نظرات داده شده مرا واداشت تا در تکمیل پست قبل متنی را بنویسم که شامل نظرات شخصی من نسبت به جریانات دهه شصت و اتفاقات این چند سال اخیر می باشد . دهه شصت بسیاری از مدارک مخفی مانده ، بسیاری از شاهدان یا نیستند و یا نمی خواهند حرفی بزنند ولی به یقین همه می دانیم روزی این مدارک خیانتها و جنایات رو خواهد گشت و مشخص خواهد شد جوانان زیادی برای قدرت طلبی عده ای خاص که ادعای حکومت الله دارند جان خود را از دست دادند . .........دوستان لطفا واقع بینانه شما هم نظر بدهید

۱۳۶۷قتل عام زندانيان سياسي همدان، شهادت یک زندانی از طریق مصاحبه با هادی امینیان با گوشه هائی از کشتار زندانیان سیاسی در همدان آشنا می شویم. وی در اسفند سال ١٣٦١ در ارتباط با سازمان راه کارگر دستگیر شد و تا پایان اسفند سال ١٣٦٧ در زندان همدان بود. هادی امینیان ابتدا به اعدام محکوم شده بود که حکم او بعدا به بیست سال حبس تخفیف یافت. آقای هادی امینیان شما در تابستان ٦٧ در کدام زندان بودید؟ در تابستان ١٣٦٧ در زندان همدان بودم و به عنوان مسئول امورصنفی بند، که با انتخاب زندانیان و توافق مسئولین زندان بود، در جریان امور ظاهری و شکل گیری کشتارها قرار گرفتم. در این زمان در رفتار مسئولین و نگهبانان زندان شاهد تغییری شدید؟ چه تغییراتی و از چه تاریخی؟ رفتار مسئولین در ابتدای تیر ماه ٦٧ تغییر کرد. بعد از بازرسی دقیق، تمام زندانیان بند ما را که عدود ٥٠ نفر بودیم به زیر زمین ( سنگر موجود در زندان) بردند. مسئول زندان و چند نفر از نگهبانان ما را مورد ضرب و تهدید و ارعاب و اهانت قرار دادند، البته نه همه را، از جمله خود من را تنها چشم بند زدند و به مدت چند ساعت سرپا ایستاندند. تغییر اساسی در تاریخ شب ٨ مردادماه همزمان با روز تولد امام رضا صورت گرفت. در آن شب حاکم شرع سلیمی، دادستان رئیسی، رئیس زندان ملکی، رئیس وزارت اطلاعات موسوی به همراه چند نگهبان به داخل بند آمدند و از تک تک زندان خواستند نظر شان را در مورد سازمان شان و خواسته های صنفی شان بیان دارند. این، یک امر عادی می نمود اما روز بعد تک تک افراد را فراخواندند و این کار تا پاسی از شب ادامه داشت. فردای آنروز تعدادی دیگر را فراخواندند و در پایان نام مرا هم خواندند. ما را به «دادگاه» یا نوعی بازپرسی به دفتر پاسدار بند بردند و پس از آن، همه را در اطاقی خارج از بند نگه داشتند. در پایان شب ما را که حدود ١٥ نفر بودیم، به بند فرستادند. به خاطر دارید اولین سری از زندانیانی که از بند بردند و دیگر برنگشتند، چه زمانی بود؟

۱۳۶۷ قتل عام زندانيان سياسي رشت ، شهادت یک زندانی گزارش زیر را احمد موسوی، که در تابستان ١٣٦٧ در رشت زندانی بود، نوشته است. ضمنا این گزارش با تغییراتی در کتاب خاطرات زندان او، که با نام «شب به خیر رفیق!» توسط نشر باران به سال ١٣٨٣ به چاپ رسیده است، ثبت است. اواخر تیر ماه خبرهایی مبنی بر تحركاتی از طرف مجاهدین در نوارمرزی ایران و عراق و نیز پذیرش‌ قطعنامه از طرف جمهوری اسلامی به درون زندان رسید. پایان جنگ و پذیرش‌ قطعنامه ٥٩٨ سازمان ملل از جمله حوادثی بود كه می توانست شادمانی را برای زندانیان به ارمغان آورد. در اوج این شادمانی نگرانی هایی هم از بروز اتفاقات و حوادث غیر مترقبه وجود داشت. همه در التهاب و شور به سر می بردیم. چشم و اندیشه¬ها به آینده ای نزدیك دوخته شده بود. با چنین وضعیتی از شرایط روحی، اوضاع به نفع زندانیان در حال تغییربود. نگاه¬ها‍ و گوش‌¬ها هر تصویر و خبری را مشتاقانه دنبال می كردند. نگهبانان هر روز كه می گذشت با روحیه ی از دست رفته تر با ما روبرو می شدند. در روزنامه ها مقالات متعددی در جهت ادامه ی جنگ تا پیروزی نوشته می شد. مهدی نصیری مدیر مسئول روزنامه كیهان و یكی از مزدوران حلقه به گوش‌ رژیم در مقالات طولانی كه می نوشت هر کس را ‍كه در جهت پذیرش‌ قطعنامه و صلح حرف می زد جزو دشمنان نظام و انقلاب می شمرد. تلویزیون از هفته ها قبل مصاحبه هایی را در میان مردم انجام می داد. روال گذشته ی مصاحبه با مردم كمی تغییر كرده بود. بعضی افراد خواهان خاتمه ی جنگ و پذیرش‌ قطعنامه بودند. وقتی روزنامه وارد بند می شد دیگر كسی را مجال ایستادن و صحبت با دیگران نبود. همه سر در صفحات روزنامه ها می بردیم. پس‌ از خواندن اخبار و مقالات، تحلیل ها از اوضاع شروع می شد.بالاخره التهاب ها و انتظارها به پایان رسید در شب ٢٧ تیرماه در میان خبرهای تلویزیون پذیرش‌ قطعنامه ٥٩٨ از طرف جمهوری اسلامی اعلام شد و دو روز بعد در شب ٢٩ تیر خمینی بر صفحه ی تلویزیون ظاهر شد و با قبول قطعنامه ی سازمان ملل جام زهر شوكران را لاجرعه سركشید. در آغاز خبر و دیدن تصویر خمینی تنها به هم نگاه می كردیم و تبسمی بر لبان مان نقش‌ بست. اما به زودی غلغله و فریاد در میان مان پیچید.

۱۳۶۷ قتل عام زندانيان سياسي مشهد، شهادت یک زندانی مصاحبه ای با رضا فانی یزدی، که در سال ١٣٦٧ در مشهد زندانی بوده، است... چند روزی پس از بردن سومین گروه از بچه‌های سازمان نگذشته بود که ۲۳ نفر از ما را نیز صدا زدند و از بند ۲ به یک اتاق قرنطینه منتقل کردند و سایر بچه‌ها را به بند یک بردند. دادیار ناظر زندان در دیداری که بطور اتفاقی با یکی از بچه‌ها در راهرو پشت بند داشت به او گفته بود که شما ساکنین قرنطینه گروه بعدی هستید. "این بار که هیات به مشهد بیاید،‌ شما را هم به درک واصل خواهد کرد." این عین جمله‌ای است که حاجی ولی پور که طلبه جوانی بود و در سمت دادیار ناظر زندان مسئول بند سیاسی بود، عینا به یکی از دوستان ما گفته بود. در ادامه مستندسازی قتل عام تابستان ١٣٦٧ در شهرستان های ایران، بیداران مصاحبه ای با رضا فانی یزدی، که در سال ١٣٦٧ در مشهد زندانی بوده، انجام داده است، که در زیر می خوانید: آقای رضا فانی یزدی شما در تابستان ٦٧ در کدام زندان بودید؟ من در آن زمان در مشهد بودم. معمولا وقتی بازجوهایی‌های ما تمام می‌شد و آماده محاکمه می‌شدیم، ما را به زندان عمومی مشهد - زندان وکیل آباد – منتقل می‌کردند. در زندان وکیل آباد چند سال پس از انقلاب یک بند جدید مخصوص زندانیان سیاسی درست کرده بودند که خود شامل سه بند بود. بند۱، بند ۲،‌ بند ۳ که شامل قرنطینه‌ها،‌ اتاق‌های عمومی دربسته، و سلول‌های انفرادی و "انباری" بود. همزمان با فاجعه قتل‌عام سال ۶۷ من و بسیاری دیگر از دوستان هم‌بندم در بند۲ بودیم.

ویدیو اسلایدی از اعدام انسان ها در جمهوری اسلامی مبادا یادتان برود سال 67 را...

ممانعت از حضور بازماندگان کشته شدگان سال ۶۷ در گورستان خاوران  صبح روز جمعه مورخ ۸/۶/۱۳۸۷ طبق سنت هر ساله، خانواده های زندانیان سیاسی کشته شده در تابستان ۱۳۶۷، جهت گرامیداشت و برگزاری مراسم یادبود عزیزان خود، عازم گورستان خاوران در جنوب شرقی تهران گردیدند. دستگاه امنیتی از روزهای گذشته با تهدید تعدادی از خانواده هایی که سابقه شرکت در این بزرگداشت را داشته اند، قصد خود را جلوگیری از برگزاری این مراسم اعلام نمود. هنگامی که خانواده ها و افرادی که قصد شرکت در این مراسم را داشتند، عازم منطقه مذکور گردیدند، با حجم زیادی از نیروهای انتظامی و لباس شخصی روبرو شدند. نیروهای موتور سوار از قرارگاه حزب الله در حد فاصل یک کیلومتری گورستان خاوران، به منطقه مذکور اعزام و همچنین نیروهای انتظامی با حضور در منطقه خاورشهر، حد فاصل ۵۰۰ متری گورستان خاوران و در مسیر اصلی اتوبان به فاصله های اندکی از هم، اتومبیلهای پلیس با تعدادی سرنشین را مستقر نموده و اصلی ترین راه ورود به گورستان، در ابتدای خیابان “لبه زنک” را مسدود و از هر گونه تردد افراد و حرکت به سوی گورستان جلوگیری مینمودند. گزارش گردیده است که در پی حضور نیروهای امنیتی و انتظامی در منطقه مذکور تعدادی از افرادی که قصد شرکت در مراسم را داشته اند، بازداشت گردیده اند که هویت افراد مذکور تا به حال مشخص نمی باشد. این در حالی است که همچنان آقایان “محمد علی منصوری، علی صارمی، محسن نادری و میثاق یزدان نژاد” که به اتهام شرکت در بزرگداشت در سال گذشته، دستگیر گردیده بودند، پس از گذشت یکسال، بلاتکلیف و همچنان در زندان به سر میبرند. شایان ذکر است سازمان عفو بین الملل در طی روزهای اخیر با اقدام به صدور اطلاعیه ای، نگرانی خود را از برخورد دستگاه امنیتی ایران با خانواده ها و شرکت کنندگان در مراسم خاوران اعلام داشته بود.

مراسم بزرگداشت کشتار شهریور 67 در قبرستان خاوران سال گذشته !  ببینید و یه لعنت بفرستید به گور اون ... !!

«فراموشی» به معنای تکرار فاجعه  در آستانه‌ي بیستمین سالگرد اعدام گسترده‌ي زندانیان سیاسی در ایران در سال ۱367 مراسم گوناگونی در شهرهای اروپا برپا می‌شود. در پایتخت هلند نیز به کوشش کمیته یادبود اعدام‌های سال 67 و با همکاری سازمان عفو بین‌الملل و رادیو زمانه، مراسمی در روز شنبه، ‌30 اوت برپا خواهد شد. مهرداد لوایی، از اعضای کمیته یادبود، معتقد است: «جمهوری اسلامی در ۲۰ سال گذشته، در مورد این کشتارها، سیاست سکوت را اتخاذ کرده و نسل جوان ایران که آن دوران را تجربه نکرده، خاطره‌ی تاریخی هم از آن ندارد.»

خاوران در محاصره ی سرکوبگران صبح زود عازم خاوران شدیم. به محض ورود به جاده ی خراسان (خاوران) متوجه استقرار گُله به گُله ی نیروها و ماشین های پلیس شدیم. جلوتر گاردهای ضد شورش نیز در میان شان نمایان شد و باز هم نزدیک تر ، لباس شخصی ها هم ظاهر گشتند. به میدان گل که رسیدیم، برای خرید گُل پیاده شدیم. در آنجا...

هرگز اولین باری که به گورستان خاوران رفتم را فراموش نمی کنم هرگز اولین باری که به گلزار خاوران رفتم را فراموش نمی کنم. آن روز مردم دستی را که از گودال های دسته جمعی اعدام شدگان از خاک بیرون آمده بود، دیدند، و آن چنان خشمگین و آشفته شدند که منجر به تخریب شدن تعدادی از قبرها و دستگیری تعدادی از خانواده ها توسط پاسداران جمهوری اسلامی شد...

حکم خمینی در زمینه اعدام زندانیان سیاسی در سال 67 و روایت اعدامها

خاوران، خاوران، دشت عاشقان آنها کسانی بودند که فریاد زدند "نه" و آیا یکی "نه" بسنده بود که سرنوشت ایشان را بسازد؟ برای ما که امروز در این گوشه تاریخ ایستاده ایم و به دیروز و یاد سرو های در خون غلتیده دهه شصت می نگریم آن تک کلمه نه تنها سندی برای مرگ نیست که سندی است برای زندگی، برای رویش برای پویش ولی حسرت و درد که حاکمان آن روز جمهوری اسلامی تنها خون می خواستند و به این فکر نبودند که فردا باید از دیدن هر "سرو"ی به خود بلرزند.

از برگزاری مراسم در خاوران جلوگیری شد  نیروهای موتورسوار از قرارگاه حزب الله در حدفاصله یک کیلومتری گورستان خاوران به منطقه مذکور اعزام و همچنین نیروهای انتظامی با حضور در منطقه خاورشهر، حدفاصل ۵۰۰ متری گورستان خاوران در مسیر اصلی اتوبان به فاصله های اندکی از هم اتومبیلهای پلیس با تعدادی سرنشین را مستقر نموده بودند و اصلی ترین راه ورود به گورستان در ابتدای خیابان "لبه زنک" را مسدود و از هرگونه تردد فرد و حرکت به سوی گورستان جلوگیری مینمودند.

شب به خیر رفیق! ( فایل پدف) کشتار زندانیان سیاسی در جمهوری خون!

Copy  this link for  your web or send it for  your friends پروژه قتل مردم ایران

http://www.persiancultures.com/Politics/anniversary_20years_after_killing_people.htm

دروغی دیگر از نوع رژیم سر در زیر برف جمهوری اسلامی  Fake Documents by Islamic Regime of Iran

تصویر و چهره روز در کشور جمهوری اسلامی

پول نفت، حقوق و ثروت ملی ایرانیان، برای همیشه به چنگ ( علی خامنه ای) ریخته شد

افشا پرونده های دزدی و فساد روحانیون حاکم در ایران، توسط خودشان( با نام و فیلم) و زندانی کردن افشاگر..

رژیم جمهوری اسلامی باز هم روزنامه نگار آزاده دیگری را دار زد

دستور بازداشت ابراهیم یزدی توسط رژیم جمهوری اسلامی

محاکمه سعید مرتضوی دادستان رژیم جمهوری اسلامی در تهران

محمد خاتمی، باز کاندیدای رییس جمهوری، رژیم اسلامی شد

Fashion versus Islamism  رویاروئی  مد  و  اسلامیسم 

قتل"به نام خودکشی در بازداشتگاه امر به معروف؟

Zahra Kazemi died in custodyi زهرا كاظمى

پسر ایرانی و سینه‌ی کانادایی Iranian Boy & Canadian Breast

Sigheh, Islamic Temporary marriage صیغه

Cartoon Crisis ? بحران كارتون

در جامعه مرد حاكم

Pino nejad پینو نژاد

خليج فارس یا خليج مسلمانان Persian Golf or Moslem Golfشرکت احمدی نژاد در کنفرانس خلیج ع.ر.ب.ی

The 70 Million Goats هفتاد میلیون بزغاله

Pino nejad پینو نژاد 

منابع نفت و گاز ایران Oil & Gas Resource in Iran

       

ویدیو آرشیو Video Archive             تلویزیون Television                   رادیو Radio

USA: Television Channels in the United State of America           Television Channels in the World

هواى ايران Iran-Weather

 موسیقی جدید ایران New Persian Music

مجموعه كامل سايت های دولتی ایران

Thank you for your clips& articles با سپاس از كليپ ها ومطالب شما عزيزان از سراسر جهان

Keep us informed!!

To share your thoughts with others click here:

اگر مايل هستيد می توانيد پرژن كالچرز را در صفحه لينک سايت خود قرار دهيد

You may use http://www.persiancultures.com/ if you wish to create a link to the PersianCultureS.com website on your own page.